Zofia Ścisłowska była polską pisarką, publicystką, wydawczynią i kompozytorką. Jest uznawana za pierwszą lubelską literatkę.
Urodziła się 1 stycznia 1812 na Litwie. Najpierw uczyła się w domu, później uczyła się grać na fortepianie w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Skomponowała dwa polonezy, które ukazały się w 1831 nakładem warszawskiej oficyny muzycznej.
W 1835 roku wyszła za mąż za Ignacego Ścisłowskiego – jednego z urzędników skarbowych w Komisji Wojewódzkiej w Lublinie, gdzie później się przeprowadziła. Mieszkała z mężem w klasztorze Bernardynów, udzielała lekcji gry na fortepianie i zajmowała się pisarstwem. W latach 1848 i 1849 gościła u siebie przejeżdżającą przez Lublin powieściopisarkę Paulinę Wilkońską.
Pisała powieści, opowiadania i powiastki historyczne głównie dla dzieci i młodzieży, kładąc duży nacisk na wartości dydaktyczne i moralizatorskie. Swoje prace podpisywała kryptonimem Z…, Ś… lub Z…, S…a. Swoją pierwszą książkę „Cztery powieści obyczajowe, napisane oryginalnie, poświęcone chwilowej rozrywce” opublikowała w 1842 roku w Warszawie. W latach 1845-1846 redagowała pierwsze lubelskie pismo „Fiołek. Noworocznik lubelski literaturze i poezji poświęcony”. Jej teksty ukazywały się w wielu innych czasopismach m.in. w latach 1871-1873 w „Kalendarzu Lubelskim”.
Zmarła 4 marca 1873 roku w Sokołowie Podlaskim i została pochowana na miejscowym cmentarzu.